اشعار حضرت ایه الله بهجت

**************************

از تنفّس پی به صاحب می بری

قطع آن دیدی زِعبرت بگذری

مشکلاتِ دَهْر بر من سَهْل دار

چون که در دستِ تو باشد کُنْ فَکان

چون به دیگر سو رَوَم در هر زمان؟

گر فراموشم بداری خویش را

یادِ چیزی کی کند دردم دواء؟

از مناجاتم اگر کردی برون

کی سعیدم می نمایی از درون؟

گر به من کردی جهنّم را محلّ

گویم: ای اهل جهنّم! لاحِیَل

من خدایی غیر حقّ نشناختم

با شماها در جهان ننواختم

دوست بودم با همه یارانِ حقّ

دشمن بدکار و بددارانِ حقّ

روسیاهی در عمل این جا براند

نقطه ی بیضاء من در جا بماند

گرچه من این جا سیه رو آمدم

متّصل با حَبْلِ مولایم شدم

من نگفتم: روسفیدم در جهان

نامه ام نَبْوَد سیه با این و آن

صاحبِ وُدّی بُدم چون مو دقیق

همچون بودم با اَوِدّائش رفیق

چشم من با دشمنان، روحم لطیف

من نبودم خارِ رَهْ سر هر شریف

حالیا! در دوزخم بگذاشتی

ساقیا ! هر تلخ، شیرین داشتی

چون ز دستت آبریزی بنگرم

بنگرم دست تو، آبش ننگرم

گفت لقمان: تلخ، شیرین شد مرا

چون ز دستِ مُنْعِمَم دیدم وُرا

ناخنی از دست تو در لقمه ای

گر ببینم باشد اَحْلی طُعْمه ای

چند پرسی: تلخ بُد یا خوشگوار؟

نیست تلخ ار می رسد از دست یار

گرچه در یاری دروغم داخل است

با دروغِ دوستان کَالْغافِل است

گر بگویی: دوستی کامل نبود

گویمت، سلمان و بُوذْر دلْ که بود؟

گر بگویی مثل بد، گه داشتی

گویمت: تَوّابیش بگذاشتی

*************************

ای خدا! نوری بده چون نار طور

آن چه در باطن بُوَد آرَد ظهور

یا که ظاهر را نماید کَالْعَدَم

اِنْدکاکِ کوه انیّت به دَم

گر بدادی ای خدا! محفوظ دار

از سقوط و از معاصی برکنار

تا نگویندم که آقایت تو را

طرد کرده، نیستی اهل شِفاء

یا عتیقی مانده ای از کار دور

یا رسیدی نارسی بر کوه طور

از سرور بی خودی واقف شدی

دائماً مُسْتَغْفِری از با خودی

قُرب او پروانه ها را سوخت پَر

ای مُحاطَ الرَّبّ! چرا این بال و پَر؟

چون نداری علم، محرومی از آن

چون نکردی ذوق، معذورت بخوان

هر که را اُنس عبادت داده اند

قاب قَوْسَیْنِ سعادت داده اند

دل حریم ربّ، مده دستِ کسان

ناکسان را است اندر دل مکان

خانه را ویران کند تا آن حدود

نیست آبادی امید از آن به زود

حفظِ دل از غیر حقّ چون واقف است

گر نکردی، گُرگ، دل را صاحب است

شو مُهیّایِ پذیرایی، که نیست

چاره جز تسلیمِ گرگ آن جاکه زیست

جز تَحَصُّن بر فناء فی الله و ذکر

راه دیگر نیست نزد اهل فکر

راه استغراق، ذکر است ای پدر!

شوق محبوب و مخافت از غِیَر

هر که از نور خدا آگاه شد

نزد او دنیا، چو قعرِ چاه شد

مُرغ گر غافل نشد، کی صید شد

دستِ صیّادِ نگهبان، قید شد